Forum Debian Users Gang

Podstawowe pytania brzmią:
1. czy skrypt ma działać tylko na jednej maszynie, czy ma być możliwie ogólnego przeznaczenia?
2. czy skrypt ma być obsługiwany przez Ciebie czy przez kogoś innego?
2a. jeśli przez kogoś innego, to jaką wiedzą dysponuje ta osoba?
3. czy skrypt ma zgrywać każdą płytę włożoną do napędu automatycznie czy ma być uruchamiany na wyraźne żądanie użytkownika?

Bez określenia tych sfer trudno zaproponować rozwiązanie, które faktycznie będzie Cię satysfakcjonowało.

Minio napisał(-a):

Podstawowe pytania brzmią:
1. czy skrypt ma działać tylko na jednej maszynie, czy ma być możliwie ogólnego przeznaczenia?
2. czy skrypt ma być obsługiwany przez Ciebie czy przez kogoś innego?
2a. jeśli przez kogoś innego, to jaką wiedzą dysponuje ta osoba?
3. czy skrypt ma zgrywać każdą płytę włożoną do napędu automatycznie czy ma być uruchamiany na wyraźne żądanie użytkownika?

Bez określenia tych sfer trudno zaproponować rozwiązanie, które faktycznie będzie Cię satysfakcjonowało.

1. Na jednej maszynie i na jednym słusznym systemie Debian :)
2. Prze zemnie, ale jak mnie zabraknie będzie to robić basia z sekretariatu :)
2a. wiedza Basi zerowa :(
3. właśnie chodzi mi o automatykę po włożeniu do napędu ma sam zgrać
4. ma bobrać nazwę płyty i np. numer nośnika żeby nie można było wgrać 2 takich samych
5. automatycznie ma się montować w zasobie samba i być widoczny w sieci

Ogólnie mówiąc mam 1 problem z resztą sobie poradzę chyba. Jak wykryć że coś zostało włożonego do cd ( nie ma środowiska graficznego ) i jak sprawdzić numer cd lub dvd bo każdy nośnik ma unikalny numer tak mi się wydaje .

Ostatnio edytowany przez redelek (2011-05-18 07:23:27)

redelek napisał(-a):

Ogólnie mówiąc mam 1 problem z resztą sobie poradzę chyba. Jak wykryć że coś zostało włożonego do cd ( nie ma środowiska graficznego ) i jak sprawdzić numer cd lub dvd bo każdy nośnik ma unikalny numer tak mi się wydaje .

Wszystko zrobisz przy pomocy udisks. Poczytaj sobie na Wiki Archa.
Osobiście wziąłbym skrypt devmon.sh, którego w zmodyfikowanej wersji sam używam. On ma dużo funkcji których nie potrzebujesz. Usuniesz je sobie i dopiszesz funkcję która będzie sprawdzała czy płyta o danej nazwie/cokolwiek już istnieje w systemie, a jeśli nie, to będzie ją zgrywał.

Nic mi nie wiadomo o tym, aby płyty miały jakieś prawdziwie unikalne identyfikatory. Zobacz ten post. Musisz sobie wymyślić jakiś algorytm który będzie się upewniał, że dana płyta była już zgrana, co samo w sobie może stanowić pewne wyzwanie (zależy jaki stopień dokładności i automatyzacji chcesz uzyskać).

Osobiście uważam że zgrywanie każdej płyty która została włożona do napędu nie jest najlepszym możliwym rozwiązaniem, ale wiesz lepiej w jakim środowisku to ma pracować. Ja bym dodał chociaż jakieś pytanie w stylu „czy chcesz zgrać płytę XYZ?”.

winnetou: od kiedy płyty CD mają UUID? Bo moje wypalane pół roku temu nie mają. Niedawno musiało się coś zmienić.

Ja znowu nie wiem jak dobrać się do automatyki, ale wiem że napiędy dysków optycznych mają coś takiego jak „polling”, który jest mechanizmem odpytywania napędu co jakiś czas odnośnie włożenia płyty. W praktyce takie operacje są taktowane np 100 Hz i sto razy na sekundę system pyta napęd czy coś się nie zmieniło w tym temacie. Wierzę, że przytoczony wcześniej udisks,a taką funkcjonalność.

Nic mi nie wiadomo o tym, aby płyty miały jakieś prawdziwie unikalne identyfikatory.

Potwierdzam. Nie mają. Co prawa każda płyta (przewinęło mi się w wyjściu z cdrecord) ma swój numer seryjny, ale w postaci abcd-efgh, do tego zapisanego decymalnie, co daje nam „aż” 100 000 000 możliwych kombinacji (nie bijcie, mogłem się pomylić w kalkulacjach :P), co w skali światowej produkcji płyt jest nędznym ułamkiem, niewystarczającym do ogarnięcia całości.
Osobiście korzystam z autorskiego (mało wyszukanego) sposobu identyfikacji płyt. Już w procesie masteringu obrazu, po skonczeniu wrzucania plików, obliczam sumę md5 obrazu i pierwsze osiem cyfr stanowi mój identyfikator, który wpisuję do katalogu (ale to temat na osobny forumowy wątek:))
W każdym razie mój keczi kod wygąda tak:

#!/bin/bash
md5sum $1|cut -b 1-8

Jako argument przyjmuje albo /dev/cdrom, albo obraz.iso, dodatkowo niejako weryfikuje integralność płyty (md5sum musi dotrzeć do każdego bajtu na płycie, jeśli więc wywali się z błędem i/o mogę być pewien że będą problemy z odczytaniem płyty).
Jak do tej pory w kolekcji ok. 120 płyt dvd nie zdarzyły mi się jeszcze dwa takie same identyfikatory,ale w razie „w” mogę skorzystać z innego algorytmu obliczania hashy ;)
Co do tematu udostępniania tychże płyt przez sambę, musimy zagłębić się nieco w jądro Linuks. Otóż, żebyś na dysku miał pliki iso,a po sieci katalogi z zawartością płyt, musisz skorzystać z loopback devices. W praktyce oznacza to podmontowanie fizycznego pliku jako sprzętowego urządzenia. Odbywa się to na zasadzie wydania polecenia mount obraz.iso /mnt/obrazileśtam -o loop po którym to powstaje urządzenie /dev/loopileśtam reprezentujące dany plik, i dopiero ten loop jest montowany w docelowe miejsce. Tyle z trudnego stuffu. Domyślnie Linuks obłsuguje do ośmiu urządzeń loopback naraz, ilość tę można zwiększyć do maksymalnie 256. Przemyśl więc, czy tyle Ci wystarczy, bo jest to limit póki co nie do przeskoczenia.
Jeśli 256 płyt naraz będzie za mało, można pokusić się o rozpakowanie pliku iso do struktury katalogów i plików i wyeksportowanie całego pasztetu po sambie.

Reasumując, zadanie jak najbardziej wykonalne i w założeniu banalne.